Chronische prostatitis

Chronische prostatitis is een langdurige ontsteking die optreedt als gevolg van infectie of bijkomende pathologieën in de prostaatklier.

Chronische prostatitis wordt gediagnosticeerd bij mannen van alle leeftijden. Volgens statistieken is deze ziekte de meest voorkomende reden voor een bezoek aan een uroloog bij patiënten jonger dan 50 jaar oud. In chronische vorm onthult een bacteriologisch onderzoek de pathogeen slechts bij 5-10% van de patiënten. In de meeste gevallen worden andere factoren beschouwd als de oorzaak van de ziekte. Het is bekend dat de aanwezigheid van een infectie geen voorwaarde is voor het optreden van de ziekte. Chronische ontsteking van de prostaat is een polyetiologische pathologie, die het resultaat is van de acties van verschillende oorzaken en provocerende factoren. Bij 90-95% van de patiënten heeft antibacteriële therapie een beperkte effectiviteit of is het helemaal niet vereist.

Classificatie van chronische prostatitis

De classificatie van chronische prostatitis door etiologisch kenmerk maakt onderscheid tussen twee hoofdvormen van de ziekte: chronische bacteriële (infectieuze) prostatitis en chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/chronische bekkenpijn (KT's).

De etiologische classificatie van chronische prostatitis omvat:

1. Chronische bacteriële prostatitis.
2. Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/CTB ("prostatini" of "pijnlijke prostaatklier" is een verouderde term die wordt gebruikt om de pathologie te bepalen).
3. Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/CTB met een inflammatoire component (de concentratie leukocyten is aanzienlijk verhoogd in het geheim van prostaat, sperma, het eerste deel van de urine).
4. Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/CTB zonder een inflammatoire component (concentratie van witte bloedcellen in het geheim van prostaat, sperma, het eerste deel van urine is onvoldoende voor ontsteking).
5. Ashmptomische chronische prostatitis (gedetecteerd in laboratoriumstudies, toont zich niet klinisch).

Chronische bacteriële prostatitis is een zeldzame pathologie, zoals te zien is in de bovenstaande statistieken. Infectie is de oorzaak van chronische terugkerende ontsteking van de prostaat bij een van de tien patiënten. Pathologie wordt vaak geassocieerd met andere infectieziekten van de urogenitale organen. Meestal is de oorzaak ervan een niet -specifieke infectie, maar in aanwezigheid van STSPP kan chronische ontsteking van de klier worden veroorzaakt door chlamydia, uraplasmose, mycoplasmose of andere specifieke micro -organismen.

Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis, of chronisch pijnsyndroom, is een terugkerende ziekte op lange termijn die optreedt als gevolg van aseptische ontsteking van de prostaat. Dit is een beetje bestudeerde pathologie. In aanwezigheid van symptomen van de ziekte bepalen de tests de witte bloedcellen in het geheim van de klier, in de zaadvloeistof, in het oorspronkelijke deel van urine, maar de resultaten van het bacteriologisch onderzoek zijn negatief. In andere gevallen zijn er geen tekenen van infectie, noch uitgesproken leukocytose met heldere symptomen.

Er zijn ook chronische prostatitis in de exacerbatiefase en chronische prostatitis in de remissiefase. Een cyclisch verloop is kenmerkend voor zowel bacteriële als niet -infectieuze ontsteking van de prostaatklier. Exacerbatie van chronische prostatitis leidt in beide gevallen tot een toename van de symptomen.

Pathanatomische (pathomorfologische) classificatie van chronische prostatitis is van beperkt belang voor patiënten en kliniekartsen.

De oorzaken van chronische prostatitis

Oorzaken van chronische bacteriële ontsteking van de prostaatklier

Chronische infectieuze prostatitis treedt op als gevolg van infectie van de weefsels van de prostaatklier. Meestal is de oorzaak van ontsteking E. coli of e. Coli. Minder vaak gesneden microben van het enterococci -geslacht, Klebsell, Proteus, Pseudomonas.

Net als sommige andere microben is E. coli in staat om biofilms te vormen, dun, bestaande uit bacteriële accumulaties en strak grenzend aan de slijmvliezen van de kanalen. Dit verklaart waarom het niet altijd mogelijk is om chronische prostatitis te genezen. Er wordt aangenomen dat de infectie zich verspreidt als een oplopende manier door de urethra. Lymfogene en hematogene spread van infectie is echter ook mogelijk.

De predisponerende factoren voor het optreden van chronische infectieuze prostatitis zijn als volgt:

• seksueel actieve leeftijd;
• prostaatadenoom of goedaardige prostaathyperplasie;
• het beperken van de urethra;
• Schroef het extreme vlees van de penis los;
• Hypertrofie van de nek van de blaas;
• medische procedures (katheterisatie van de blaas, cystoscopie);
• Genetische en anatomische kenmerken predisponerend voor de ziekte.

Oorzaken van chronische niet -bacteriële ontsteking van de prostaatklier

De oorzaken van chronische niet -bacteriële prostatitis zijn precies onbekend. Misschien wordt de ziekte veroorzaakt door virussen of bacteriën, die niet worden geïdentificeerd tijdens de bacteriële secretie van de prostaatklier. De meeste wetenschappers en artsen zijn echter van mening dat chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/CTB een polyetiologische ziekte is die optreedt als gevolg van combinaties van verschillende nadelige factoren, namelijk:

• fietsen;
• irritatie van de weefsels van de prostaatklier wanneer urine zijn kanalen binnenkomt;
• irritatie van de prostaatklier als gevolg van het gebruik van producten of drankjes (vooral met voedselallergieën of coeliacia);
• functionele aandoeningen van nerveuze innervatie van de bekkenorganen;
• Atrofie van de spieren van de bekkenbodem;
• stress, psycho -emotionele belastingen;
• Pathologie in de prostaatklier, blijven na lange -staande acute prostatitis;
• hormonale aandoeningen;
• blaasziekten;
• Koud klimaat.

Omdat de exacte oorzaken van de ziekte weinig bekend zijn, kan de behandeling van chronische prostatitis moeilijk zijn.

Symptomen van chronische prostatitis

Chronische bacteriële (infectieuze) prostatitis wordt gekenmerkt door een cyclisch verloop. De verergeringsfase wordt vervangen door een fase van remissie. Er zijn praktisch geen symptomen tussen exacerbaties. Er is een duidelijk verband tussen andere ziekten van de urogenitale organen - urethritis, epididymmets, cystitis. De oorzaak van deze pathologieën is in de regel dezelfde ziekteverwekker die chronische prostatitis veroorzaakt. Symptomen tijdens de exacerbatie worden weergegeven door dysurische fenomenen (frequent urineren, rubber en brandende pijn tijdens het plassen) en pijn met verschillende intensiteit in het perineum, scrotum, sacrum, met bestraling in de penis.

De algemene voorwaarde is meestal bevredigend. Er zijn geen tekenen van intoxicatie, er is geen toename van de lichaamstemperatuur. De prostaatklier bij het onderzoeken door het rectum (per rectum) kan normaal of enigszins gezwollen zijn, zonder een scherpe pijn die kenmerkend is voor acute prostatitis.

Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/KTB wordt gekenmerkt door pijn in verschillende mate van ernst (van domme longen tot intens) in het bekken, perineum, sacrum en zijn de "bezoekende kaart" van de ziekte (aseptische chronische prostatitis). Tekenen van ontsteking van de prostaatklier worden slecht uitgedrukt en worden waargenomen in 50% van de gevallen. Bij andere patiënten kunnen ze afwezig zijn.

De aanwezigheid van bloed in sperma, pijnlijke ejaculatie, ontlasting, dysourische fenomenen zijn mogelijk. De ernst van de symptomen kan veranderen. Pijn wordt gegeven aan het kruis, rectum, waardoor het moeilijk is om een persoon in een zittende positie te vinden. Vermoeidheid, onredelijke vermoeidheid, articulaire en spierpijnen zijn ook mogelijk. Sommige patiënten klagen over verminderde seksuele drive, erectiestoornissen (impotentie).

Asymptomatische chronische prostatitis heeft geen symptomen die kenmerkend zijn voor deze ziekte, vandaar de naam ervan. Tijdens de laboratoriumstudie van het geheim van de prostaat wordt leukocytose bepaald, is een toename van de niveaus van een specifiek prostaat -antigeen mogelijk. Er zijn geen andere tekenen van de ziekte.

Diagnose van chronische prostatitis

De belangrijkste methoden voor het diagnosticeren van chronische infectieuze prostatitis zijn laboratoriumtests en actuele tests waarmee u de bron van leukocyten in urine en sperma kunt achterhalen.

Een urinetest met drie wandelingen helpt bij het identificeren van ontstekingen. Om dit te doen, urineert de patiënt drie containers voor analyses. Prostaatmassage tussen de tweede en derde containers leidt tot stimulatie van de secretie van de klier. Als gevolg hiervan zal urine in de derde container de ontlading van de prostaatklier bevatten (leukocyten, rode bloedcellen, bacteriën), die tijdens de analyse worden bepaald. Het is niet nodig om de prostaat speciaal te masseren en het pure geheim van de klier te verkennen.

Urine uit de derde container kan worden gestuurd naar een bacteriologisch onderzoek met zaaien naar een voedingsmedium. In aanwezigheid van bacteriegroei wordt een test uitgevoerd voor de gevoeligheid van de ziekteverwekker voor antibiotica. De methode helpt om behandeling nauwkeuriger en effectiever te voeren. Aangezien het prostaatgeheim een belangrijk onderdeel is van het sperma, maken microscopie en ejaculaat bacterio's het ook mogelijk om de juiste diagnose te stellen.

Chronische bacteriële (infectieuze) prostatitis gaat gepaard met een lichte toename van PSA. Het niveau wordt verlaagd na een succesvolle behandeling. Echografie en andere instrumentele studies hebben geen significante diagnostische waarde.

Diagnose van chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/CTB kan moeilijk zijn. Vaak wordt de diagnose gesteld door andere pathologieën van de urogenitale kanaal en bacteriële prostatitis uit te sluiten. Hiervoor worden instrumentele en laboratoriummethoden gebruikt: microscopie van urine (een driewandige test wordt ook gebruikt na prostaatmassage), sperma of geheimen van prostaat, gevolgd door zaaien naar een voedingsmedium. De lijst met studies bevat analyse voor PSA (differentiële diagnose van kanker en inflammatoire ziekten van de prostaat).

Microscopie onthult de aanwezigheid van leukocyten in de urine, in het geheim van prostaat, zaadvloeistof met negatieve resultaten van bacteriologische behandelingsmethoden. Instrumentale onderzoeksmethoden (echografie, cystoscopie, MRI, CT) onthullen geen tekenen van gelijktijdige pathologie.

Behandeling van chronische prostatitis

Voor de succesvolle behandeling van chronische infectieuze prostatitis is rationele en gerichte antibacteriële therapie noodzakelijk. Preparaten van keuze zijn fluorochinolonen die grote concentraties van het medicijn in de weefsels van de klier creëren. Het verloop van de behandeling duurt zes tot 12 weken. Een dergelijke duur van antibacteriële therapie is noodzakelijk voor volledige uitroeiing van infectie en terugvalpreventie. Tweede drugs.

Bacteriële chronische prostatitis kan worden genezen met consistente en adequate therapie. Patiënten met frequente terugvallen moeten de immuunstatus controleren. Het kan ook nodig zijn om HIV -infectie uit te sluiten, wat vaak de oorzaak is van een lage effectiviteit van antibacteriële therapie. Bij dergelijke patiënten is het mogelijk om antibiotica voor te schrijven in een dosis die voldoende is om de bacteriegroei te onderdrukken.

Behandeling van chronische niet -bacteriële prostatitis/KT's is moeilijk, omdat de infectie niet de oorzaak is van chronische pijn in het bekken of abacteriële chronische prostatitis. Het is noodzakelijk om het probleem serieus te benaderen en de vraag te beantwoorden hoe een ziekte te behandelen, waarvan de oorzaak precies onbekend is.

De afwezigheid van een bepaalde etiologie verklaart waarom pogingen tot therapie van deze pathologie vaak niet succesvol zijn.

Behandelingsmethoden van chronische aseptische prostatitis bevatten:

1. Antibacteriële therapie met fluorochinolonen (uitgevoerd door alle patiënten). Het is mogelijk om een infectie te hebben die niet wordt gedetecteerd tijdens een bacteriologisch onderzoek.
2. Alpha-blokkers. Ze dragen bij aan de verbetering van de bloedcirculatie in de weefsels van de prostaat. De effectiviteit is laag.
3. NSAID's en andere ontstekingsremmende medicijnen hebben een ernstige effectiviteit, verlichten pijn en verbeteren de symptomen. Behandeling is echter pathogenetisch, na annulering is de vernieuwing van de ziekte mogelijk.
4. Fysiotherapie en fysiotherapie -oefeningen (yoga, sport, actieve levensstijl), helpen bij het verbeteren van de bloedcirculatie en het elimineren van veneuze stagnatie, hypoxie, het versterken van de spieren van het bekken. De methode helpt patiënten met passende aandoeningen.
5. Antidepressiva en anticonvulsiva (effectiviteit is niet bewezen).
6. Chirurgische behandeling: laser of dunne -i -iginale ablatie van de prostaatklier (niet effectief).

Voorspelling

Bij de meeste patiënten is de prognose bij chronische infectieuze prostatitis gunstig. Door consistente en adequate antibacteriële therapie kunt u in meer dan 80% van de gevallen succes behalen.

Chronische niet -bacteriële (aseptische) prostatitis/KTB heeft een slechtste voorspelling. Behandeling helpt slechts enkele patiënten. Anderen blijven lijden aan het chronische pijnsyndroom, ondanks het gebruik van alle beschikbare behandelingsmethoden. De ziekte heeft een uitgesproken effect op de psycho -emotionele sfeer en seksuele relaties.